اشعار

می‌شود هر روز جرم و اشتباهم بیشتر            هست اما بخـشـش تو از گـناهم بیشتر

بسکه تن دادم به عصیان و خطا این روزها            دور شد از خانه‌ات اینگونه راهم بیشتر

با جرم و عصیانم بُکا را دادم از دست            یعـنی کـلـید خـیـرهـا را دادم از دست
تحسین یک عدّه مرا در عُجب انداخت            رفـتـم پی مـردم خـدا را دادم از دست

روی خوشی نشان بده این روسیاه را            از شـب زده دریـغ نـکـن نـور مـاه را

بیـنـای ظـاهـری شـدم و کـور مطلـقـم            وقـتـی بـدست نـفـس سـپـردم نگـاه را

آمـدم بـاز به درگـاه تـو با قـلـب حـزیـن           بنده‌ات را بِنِگر باز به سر خورده زمین

مهربانیت بلندست خداوند! دلت می‌سوزد           قـلب بـشکـستۀ ما را بپـذیـری به یقـیـن

سزایم بود اگر از دست دادم آسـمانم را           که من با دست‌های خود شکستم نردبانم را

دلم از حرف لبریز و زبانم از لغت خالی           نـمی‌دانـم بگـویـم یا نگـویم داسـتـانـم را

اشکـی برای چـشم ما گـه‌گـاه دادید            مـا را مـیان شـهـر گـریه راه دادید

ما ذرّه‌ای بـودیم لـیکـن از عـطـایی            کـوه کـرامـت را بـه پَـرِّ کـاه دادیـد

با غلام رو سیاه، ای یار خوبی می‌کنی           با نمک نشناس‌ها هر بار خوبی می‌کنی
با بـدی و بی‌وفـایی‌ها تو می‌سازی فقط           این بدی را می‌کنی انکار، خوبی می‌کنی

بـا گـریـه آمـدم، اِغـفِـر لِیَ الـذُّنُــوب            حـالا که در زدم، اِغـفِـر لِیَ الـذُّنُوب

رسوایی از من است آقایی از شماست            تو خوب و من بدم، اِغفِر لِیَ الذُّنُوب

به امـیـد آمـده‌ام خـانه خـرابـم نـکـنـی            هـمه کـردنـد جـوابـم تو جـوابم نکـنی
بـارهـا آمـدم و بــاز مــرا بـخـشـیــدی            با کـلام بـرو این بار خـطـابـم نـکـنـی

بر بی‌کـسان پـناهی، یا رب الهی العفو            کن سوی ما نگاهی، یا رب الهی العفو

ای مهـربان خـدایـم، ذکـر من و نـدایم            بگذر تو از خـطایم، یا رب الهی العفو

به خسته حـالـیم ای پادشاه ارحمنی            به اشک چـشم تـرم یا اِله، ارحمنی

کشانده‌ام سرِ این سفره اعـترافـم را            نـمـانـده از نـفـسم غـیـر آه ارحمنی

در گـنهکاری ز بس مشهـور هستم            هر کـجـایی می‌روم مقـهـور هـستم

طـعـنـۀ مـردم به من، دردی نـدارد            درد من این است که از تو دور هستم

تـا به کی بـا دل آواره پـریـشان بـاشـم            همه ردّم بکنند از خود و حیران باشم

رفتم از کهف تو بیرون و زمین گیر شدم            حقّم این است که اینقـدر هراسان باشم

آورده‌ای دوبــاره بـدهـکـارمـان کـنـی            فکری به حال غم زده و زارمان کنی

اینـجـور که دوباره به ما راه می‌دهی            اصلا بعـید نیـست طـلـبـکـارمان کنی

از ایـنکه بی‌وفـایـم، خـیلی دلـم گـرفته            بـاید به خود بـیـایم، خیـلی دلـم گرفته

أُدعونی أَستجب را خواندم ولی از اینکه            لنگ است هر دو پایم، خیلی دلم گرفته

اگر چه بنـدۀ غـافـل، اگر چه نـادانم            به زیر دین تو هستم، همیشه می‌دانم

دلیل دارد اگر چـشم من ندارد اشك            مرا زمین زده این كـثرت گـناهـانم

ذرّه ذرّه معصیت کل وجـودم را گرفت           بـندۀ دنـیا شدن، بـال صعـودم را گرفت

خـواستم وارد شوم بر اهل توبه ناگهان           مشکلی عارض شد و راه ورودم را گرفت

بـاید بـرای حـال زارم نـالـه سـر کرد            یا لااقـل این شام ظلمت را سحر کرد

وقت گرفتاری تو را خواندن، هنر نیست            آنکه همیشه خوانده نامت را، هنر کرد

هی شکستم توبه‌ام، توهین به استغفار شد           بارها گـفـتـم غلط کردم ولی تکـرار شد

بـار اول می‌زدی شاید به خـود می‌آمـدم           چشم پوشی کردی و وضعم خجالت بار شد

سائل بی‌دست و پایم حال زارم را ببین            باز هم کردم ضرر، دار و ندارم را ببین

درب بیچاره سرا شد باز، من هم آمدم            خویش را بیچاره کردم روزگارم را ببین